Yes, we can!

źródło: materiały prasowe

Uczestnictwo grup upośledzonych, w tym emigrantów, w życiu społeczno-politycznym 
to podstawa uczciwego i udanego współżycia społecznego – twierdzi publicysta.

Czy nie jest to dla nas hańbiące – pytał kilka dni temu w Sejmie poseł Marcin Święcicki z Platformy Obywatelskiej – że obradujący pod znakiem krzyża, na którym wisi Chrystus, który był uchodźcą, wbrew apelom papieża Franciszka i polskiego Kościoła, świętując 1050. rocznicę chrztu Polski, nasz kraj odcina się od symbolicznej pomocy uchodźcom, jaka przypadła na Polskę?". Mówca najwyraźniej nie przekonał oponentów. Sejm przyjął uchwałę głosami PiS i Kukiz'15. Krytykuje w niej decyzję Rady Europejskiej o alokacji 7 tysięcy uchodźców w Polsce.

W polskiej debacie na temat uchodźców padły już wszystkie możliwe argumenty. Było o europejskiej solidarności oraz humanitaryzmie, o chrześcijańskich wartościach tolerancji, apelach duchownych i o fatalnych prognozach rozwoju demograficznego, z którymi Polska musi się zmierzyć.

I co z tego? Ano nic. Argumenty o racji stanu, o rachunku ekonomicznym czy wreszcie wartościach, z którymi deklaratywnie identyfikuje się większość mieszkańców Polski, nie robią na nikim wrażenia. Każdy obstaje przy swoim.

Narracja z Europy

W ów klincz świetnie wpisuje się wywód posła Święcickiego. To swoiste ultima ratio: czy w hierarchii argumentów może być coś więcej niż stwierdzenie, że oto sam Syn Boży swoim życiem świadczy na korzyść jednej ze...